Doelen stellen en bijstellen

Ik hou van plannen maken. Van die fase waarin je met je team bepaalt waar je naartoe wilt en hoe je daar gaat komen. Vroeger dacht ik bij doelen vooral aan scores en medailles. Maar inmiddels weet ik: in de paardensport – waar je werkt met een levend wezen en alles continu verandert – is doelen stellen iets veel persoonlijkers.

Doelen als richting

Een doel helpt voorkomen dat je in cirkeltjes blijft draaien. Het moet uitdagend zijn, maar ook haalbaar. Toch is de weg naar succes zelden recht. Onverwachte wendingen horen erbij. Daarom zie ik doelen als een kompas: ze geven richting, maar je hoeft er niet star aan vast te houden.

Lange tijd voelde het voor mij als falen als ik een doel niet haalde. Dan legde ik mezelf op dat ik op een volgende wedstrijd per se een bepaalde score moest rijden. Lukte dat niet, dan ging ik aan mezelf twijfelen. En voor de volgende wedstrijd wilde ik dan een nóg hogere score. Een patroon dat lastig te doorbreken was.

Procesdoelen

Wat mij hielp, was het stellen van procesdoelen. In plaats van te focussen op het eindresultaat, leg ik de nadruk op de weg ernaartoe. Zoals netjes de schouderbinnenwaarts afwerken, mijn ademhaling controleren op vaste punten, of me op het voorterrein niet laten afleiden.

Op zulke doelen heb ik zelf invloed. Ze zijn minder meetbaar, maar veel waardevoller. De focus blijft bij wat ík doe – en dus ook bij wat Dem voelt.

Bijstellen is ook kracht

Soms is het bijstellen van je doel geen teken van zwakte, maar juist van kracht. Je kunt nog zo graag grote doelen willen behalen, maar als je paard je laat merken dat je te snel gaat of als er tegenslagen zijn op het gebied van zijn of jouw eigen gezondheid, zul je je toch moeten aanpassen. En dan is het voor mij heel simpel: Dem’s welzijn gaat voor. Zonder twijfel, altijd. Maar ik weet dat ambities je kritische blik soms kunnen vertroebelen. Met je ogen gericht op jouw stip aan de horizon, let je misschien niet zo scherp meer op wat er voor je neus gebeurt. Mijn tip is dan ook om altijd te blijven monitoren. Niet alleen of je nog op schema ligt, maar zeker ook of je doelen nog wel goed geformuleerd zijn. Het kan helpen om de mensen om je heen regelmatig te vragen om hun kritische input.

Kleine overwinningen tellen ook

Winnen doe je niet alleen in de finale, maar elke dag een beetje. Want topsport is een marathon, geen sprint. Het een taaie reis als alleen goud goed genoeg voor je is. Wil je impact maken, dan heb je dus een lange adem nodig. Daar horen ups en downs bij. Daarom sta ik met mijn team ook graag bewust stil bij de kleine overwinningen.

Een proef met een drafreprise precies zoals we geoefend hebben. Een fitte, blije Dem na een zwaar seizoen. Of gewoon een fijne training waarin alles klopt. Die momenten vieren, samen met mijn team, maakt me dankbaar en houdt me gemotiveerd.

Samen doelen stellen

Doelen stellen doe ik niet alleen. Mijn team speelt daar een belangrijke rol in. Niet dat ik de richting bepaal en zij volgen – maar omdat we het echt samen vormgeven. Soms dagen ze me uit om groter te denken, of helpt hun perspectief me om in een andere richting te denken. Als iedereen weet waar we naartoe werken, wordt het ook echt ons doel. En dat maakt de reis samen nog waardevoller.

In een sport waar geen dag hetzelfde is, zijn flexibele doelen een vorm van grip. Ze geven richting, maar laten ruimte. En juist in die ruimte ontstaan vaak de mooiste dingen: verbinding, vertrouwen en groei.