Een stapje 'terug'...
Een week zijn we nu weer thuis na een bijzonder wereldkampioenschap in Denemarken. We wonnen er drie keer goud, wat niet voor het eerst was, maar toch weer heel anders. Want dat het zo goed zou gaan, had ik helemaal niet verwacht.
Sinds Tokyo heeft mijn hoofd overuren gedraaid. De lat voor wat ik goed paardrijden vind, heb ik steeds hoger gelegd. Zo hoog, dat ik er zelf vaak niet aan voldeed. Dat deed wat met me. Het knaagde en mijn zelfvertrouwen was soms ver te zoeken. Ik vind het belangrijk om zacht te kunnen rijden. De mooiste beweging begint bij het achterbeen, vanwaar de energie vloeiend wordt doorgegeven door de rug, zodat de schoft rijst en de schouder vrij het voorbeen kan aansturen. Dat voor elkaar krijgen is onwijs moeilijk. Alles moet kloppen om daar te komen, en ook dan kan het zomaar weer weg zijn.
In Herning liepen mijn eerste trainingen niet zo lekker. Ik merkte dat ik last had van de druk: ik kwam hier om te presteren. Ik kreeg teveel spanning in mijn lijf, blokkeerde de beweging onder me en bracht Demantur in de war. Op de dag van de eerste proef hielp fysiotherapeut Julia me in de eerste tien minuten losrijden. Tien minuten alleen maar focus op mijn lichaam. Loslaten, openen, voelen. Daarna nam Kate het microfoontje over en verschoven we de aandacht naar Demantur. Hem fijn laten bewegen is zoveel makkelijker als je zelf niet in de weg zit! Ik legde me erbij neer dat het geen spectaculaire proef zou worden, maar ik koos er voor om zo, zacht en licht, te blijven rijden. Geen zwaaiende voorbenen om te imponeren, maar correct rijden en mijn paard in balans en vooral in zijn waarde laten. Als dat geen prolongatie van onze titel zou betekenen, zou dat maar zo zijn. Dan zou dit ons noodzakelijke stap terug zijn, op weg naar twee stappen voorwaarts.
Maar het werd een fijne proef, beloond met een dikke score van bijna 77%. Ook als ik terugkijk, kan ik een glimlach niet onderdrukken. Er zijn genoeg dingen die beter konden, maar zo regelmatig en ontspannen als Dem door de baan ging: daar ben ik heel blij mee. Dat is hoe ik wil rijden. Het was nog even nagelbijten voor de uitslag omdat ik al vroeg moest starten, maar ik wist al meteen dat ik hoe dan ook tevreden was. En na de laatste starter kwam het dan echt op het scherm: we hadden opnieuw goud!
Twee dagen later beten we het spits af voor TeamNL in de landenwedstrijd en Demantur voelde vanaf het begin energiek en vrolijk. In de ring lukte het om dat zacht te houden en onze score bleek een nieuwe wereldrecord in grade IV: 78,4%. Daarmee wonnen we de landenwedstrijd, waarvoor we in het drukbezette hoofdstadion gehuldigd werden. Veel tijd om te feesten was er niet: de volgende ochtend stond de kürfinale op het programma. Daarin deed Dem er nog een schepje bovenop. Opnieuw werd onze prestatie met een topscore beloond: een derde gouden medaille met 82,4%.
En als dit ons stapje terug was, onderweg naar beter… dan staat ons in Parijs iets heel bijzonders te wachten!
Bekijk ook de aftermovie van deze week in Herning!
