Vroeger was niet alles beter
Met de paardensport onder een vergrootglas en een groot publiek dat met sociale media binnen ieders handbereik is, neemt het aantal kritische berichten over de hippische wereld toe. Wat mij opvalt, is dat er een groep posters actief is die ter tegenstelling tot de huidige, verfoeide praktijken ook wil laten zien hoe het dan wél moet. En dan wordt er eigenlijk altijd teruggegrepen naar beelden uit lang vervlogen tijden, van klassieke meesters op de paarden van toen.
Eerst wil ik benadrukken dat ik het toejuich dat er kritische geluiden zijn. Mensen die zich niet laten meevoeren met mode en hypes, maar zeggen: ‘wacht eens even. Is dit wel wat we zouden moeten willen?’ En alleen maar commentaar geven zoute makkelijk zijn, dus ik vind het ook een pré als zo’n account daarnaast laat zien hoe het dan volgens diegene beter zou zijn. De toon mag vaak genuanceerder en minder aanvallend, maar waar ik meer moeite mee heb: die ‘goede’ voorbeelden.
Ik ga er wel eens voor zitten, van die foto’s en (liever nog) filmpjes van wat dan echt het toonbeeld van harmonie en lichtheid zou zijn. En heel vaak zie ik dan een paard met een strakke rug, die inderdaad de neus voor de loodlijn houdt. Maar meestal niet op de manier die we nastreven: namelijk vanuit een ondertredend achterbeen, een zachte, aangespannen onderrug en door de wervelkolom heen naar voren naar boven, zodat de schoft gelift wordt en de hals geopend.
Teruggrijpen naar vroeger is niet zaligmakend. De situaties zijn zo moeilijk te vergelijken: onze paarden zijn veranderd, onze zadels, ons management en de manier waarop we met paarden werken. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat we nu alles goed doen en we van het verleden niet kunnen leren. Maar als we alleen staren naar de plek waar het paard zijn neus houdt en niet meer letten op hoe hij zich door het hele lichaam beweegt, slaan we ook de plank mis. De loodlijn is belangrijk en we moeten ernaar blijven streven de paarden met een open aanleuning voor te stellen. Alleen: ‘aan de loodlijn’ moet niet het ultieme einddoel zijn, maar een aspect van het goed gaande paard.
Heb je zo’n kritisch account en deel je jouw gedachten en commentaar, zet dan ook de oude meesters niet op een voetstuk. Benoem ook wat er daar niet goed gaat. Blijf eerlijk in je kritiek. Dat maakt je niet alleen geloofwaardiger, het helpt ook om in gesprek te blijven. Polariseren gebeurt er al genoeg en het gevolg is meestal dat je alleen mensen bindt die het toch al met je eens zijn, in plaats van dat je echt een stukje verandering teweeg brengt. Vroeger was niet alles beter, het is de toekomst waar we naartoe bewegen.
